Ο Martin Scorsese κάποτε μίλησε για το δέος που ένιωθε σαν παιδί, όταν το φως έβγαινε από τον κινηματογραφικό προβολέα ∙ η ιδέα ότι εκεί υπήρχε ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος, κλεισμένος στη μεμβράνη ενός φιλμ. Αν φανταστούμε το ηχόχρωμα αυτών των μαγικών στιγμών, δεν θα απείχε πάρα πολύ από τη στοιχειωμένη ομορφιά του άλμπουμ Everyday (2003) των Cinematic Orchestra. Ένας δίσκος που γνώρισε πολύ καλές κριτικές και εμπορική επιτυχία πουλώντας πάνω από 100.000 κομμάτια. Αυτά ίσως είναι αρκετά για να ιντριγκάρουν κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ τον ήχο των TCO και ντροπή του…. Για τους μυημένους στην ηχοκρατορία της Ninja Tune (με ονόματα όπως Amon Tobin, Bonobo, Coldcut, The Herbaliser, Skalpel, και άλλους) οι συστάσεις μάλλον είναι περιττές.
Λίγο μετά την ολοκλήρωση του δίσκου Everyday, ο Jason Swinscoe, το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από τους TCO, μετακόμισε στο Παρίσι. Με συμβόλαιο στην πλέον καταξιωμένη, ανεξάρτητη εταιρία της Ninja Tune, άρχισε να δουλεύει με μουσικά όργανα που θα αποτελούσαν την βάση για το νέο άλμπουμ Ma Fleur. Στα πρώτα στάδια δημιουργίας έμοιαζε με ένα πορτ-πουρί συναισθημάτων, παρά ολοκληρωμένων κομματιών ∙ μία σειρά σχεδίων ή νοερών διαγραμμάτων των κατευθύνσεων που ήθελε να ακολουθήσει. Ένας τρόπος δημιουργίας άλλωστε που χαρακτηρίζει τον Swinscoe. Δεν περιορίστηκε όμως μόνο σ’ αυτό. Έχοντας τελειώσει μία πρόχειρη εκδοχή αρχές του 2005, την προώθησε σε ένα φίλο σεναριογράφο. Μετά από μερικές εβδομάδες σιγής έλαβε τα κείμενα μίας μικρής ιστορίας. Μέσα από αυτήν κάθε σκηνή παρίστανε διαφορετικές φάσεις της ζωής. Μία συστοιχία συναισθημάτων που υποστυλώνουν το ταξίδι από τη γέννηση έως το θάνατο. Ο Swinscoe έπειτα, βάσει των κειμένων δούλεψε πιο εντατικά στη μουσική και με τη σειρά του έδωσε το επεξεργασμένο υλικό πίσω στο σεναριογράφο. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε αρκετές φορές δίνοντας την εικόνα καλλιτεχνικού project. Ένα έργο όπου μία αρχικά πρόχειρη αφήγηση προήλθε μέσα από κάποια μουσικά σκιαγραφήματα, τα οποία στη συνέχεια ωρίμασαν από μία λιγότερο πρόχειρη αφήγηση και η οποία…κάπου εδώ έχασα το δρόμο. Η ιδέα του Swinscoe ήταν να βασιστεί το Ma Fleur πάνω σε ένα υποθετικό σενάριο ταινίας για την οποία θα έπαιζε το ρόλο του soundtrack. Αυτό θυμίζει πολύ τη δημιουργική πορεία του άλμπουμ Man With A Movie Camera, αλλά με ακριβώς αντίστροφη σειρά… Το 2000 υπήρχε το έργο (ένα ομώνυμο ντοκιμαντέρ από το 1929 του πολωνού avant-garde σκηνοθέτη Dziga Vertov…). Τότε είχε ζητηθεί από τον Jason Swinscoe και την «κινηματογραφική» κομπανία μία νέα μουσική επένδυση για την ταινία. Αν και το ίδιο το soundtrack έγινε δίσκος πολλά από τα κομμάτια αποτέλεσαν την βάση για τη μεγάλη επιτυχία των TCO, το άλμπουμ Everyday.
Η ιδέα πίσω από τη δημιουργία του Ma Fleur δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί πρωτότυπη (έχει ξαναγίνει, πιστέψτε με…). Επίσης δεν ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για τον Swinscoe. Ένα καινοφανής στοιχείο ήταν η αντίστροφη πορεία που έπρεπε να ακολουθηθεί σε σχέση με το Man With A Movie Camera. Το νέο άλμπουμ αποτέλεσε για τον Swinscoe μία σημαντική μουσική πρόκληση και αυτό φάνηκε τόσο στην επιλογή των φωνητικών όσο και στη σύνθεση.
Η αξιόλογη Fontella Bass, μία εξαιρετική soul φωνή, που είχε συνεργαστεί και στο παρελθών με τους TCO ήταν προφανές πως θα λάμβανε μέρος και σ’ αυτό το εγχείρημα. Η υποψήφια με Mercury award Lou Rhodes (frontwoman των Lamb) συμπληρώνει το cast. Τέλος ο Patrick Watson, ένας αξιοσημείωτος, αλλά άσημος τραγουδιστής από το Montreal, αποτελεί το πιο νέο μέλος του σχήματος.
Κύρια θέματα στο Ma Fleur είναι η απώλεια και ο έρωτας. Ο συναισθηματικά βαρύς χαρακτήρας του άλμπουμ φαίνεται τόσο μουσικά (είναι λίγο πιο μελαγχολικός από προηγούμενες δουλειές των TCO) όσο και στιχουργικά…βαρύς νταλκάς έχει πέσει. Ο Swinscoe παίζει με τη μουσική σαν να ήταν ποίηση και το κάνει με έναν πολύ λυρικό τρόπο. Όντας πλέον πολύ πιο ανοιχτός και δεκτικός με νέα είδη μουσικής, αποτύπωσε το μουσικό πλουραλισμό του και στο Ma Fleur.
Επειδή οι TCO φέρουν έτσι κι αλλιώς μία ποιότητα, δε θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το νέο δίσκο κακό, αλλά λίγο άοσμο ή μπερδεμένο. Ίσως η υπερβολική προσπάθεια για κάτι ποιοτικό και η μουσική «παρα(πολύ)φωνία» που χρησιμοποιείται για τον σκοπό αυτό, κουράζει παλαιότερους φίλους του σχήματος. Ο δίσκος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε jazz ούτε trip-hop, είναι όμως και πολύ δύσκολο να του δώσουμε κάποια ετικέτα. Αντίστροφα αν θέλαμε να πούμε τι δεν είναι θα απογοητεύσουμε παλαιότερους θαυμαστές των TCO. Δυστυχώς δε διακρίνεται πλέον το αισιόδοξο hip-hop και jazz στοιχείο (σήμα κατατεθέν των TCO). Για την ακρίβεια υπάρχουν πολύ λίγα uptempo κομμάτια στον Ma Fleur. Άλλες φορές η μουσική και οι στοίχοι προσπαθούν να μας κοιμίσουν (μα πάντα με έναν πολύ όμορφο τρόπο…). Μπορεί το αρχικό εγχείρημα του Swinscoe, να «σκηνοθετήσει» ένα δίσκο κινηματογραφικά, να αποτέλεσε τον κακό του δαίμονα και την αχίλλειο πτέρνα της προσπάθειας αυτής. Η αντίστροφη δημιουργική πορεία από αυτή του Man With A Movie Camera φαίνεται να είναι πολύ πιο δύσκολη. Θέλοντας ίσως να αποτυπώσει μουσικά την οπτική και ηχητική συνιστώσα ενός κινηματογραφικού ή θεατρικού δρώμενου, γεμίζει εμφατικά τη σύνθεσή του. Εξάλλου η υπέρθεση και συγχώνευση του «οπτικοακουστικού» ερεθίσματος σε ένα μουσικό μόνο πέρασμα ίσως να δημιουργεί απώλεια του μηνύματος που θα ήθελε να μεταδώσει ο καλλιτέχνης. Όχι βέβαια ότι αποτυγχάνει εντελώς. Ακόμα και η ίδια προσπάθεια είναι αξιόλογη. Αλλά ο Swinscoe δεν είναι σκηνοθέτης και ίσως για αυτό να μας αρέσει… Ανήκει στους πλέον μη-συμβατικούς μουσικούς της γενιάς του, τόσο ως προς τον τρόπο που προσεγγίζει τη μουσική, όσο προς την ζεύξη που κάνει μεταξύ των πιο σύγχρονων μουσικών κινημάτων. Στο Ma Fleur αναδεικνύει το μουσικό λυρισμό του και την ικανότητα να ερμηνεύει με μουσική μικρά ποιήματα της ζωή. Άλλωστε ποίηση δεν είναι μόνο λόγια.
Προτείνω λοιπόν να ανακαλύψουμε τους TCO από την αρχή, με ένα όχι και τόσο «κινηματογραφικό» ηχοτόπιο. Είτε πρόκειται λοιπόν, για λάτρεις των TCO, είτε για αρχάριους που θέλουν να βυθιστούν στις μελαγχολικές δύνες του Ma Fleur, ο δίσκος αυτός αποτελεί μάλλον κάτι που θα μάθουν να αγαπήσουν παρά έναν έρωτα που έχασαν ή δεν είχαν ποτέ νιώσει…
The Cinematic Orchestra - Ma Fleur
1. To Build A Home
2. Familiar Ground
3. Child Song
4. Music Box
5. Prelude
6. As The Stars Fall
7. Into You
8. Ma Fleur
9. Breathe
10. That Home
11. Time And Space
Για preview πατήστε εδώ
Δοκημάστε το εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου